Kill your darlings!

Binnenkort ga ik exposeren bij Galerie ImSpa in Ridderkerk.

Goh, wat leuk, zeggen mensen dan.

Laat ik beginnen met te zeggen dat het inderdaad heel leuk is, maar het is meer dan dat. Wat gaat er eigenlijk vooraf aan het moment dat de expositie officieel wordt geopend? Wat komt er voor kijken om het allemaal voor elkaar te krijgen. Wat kost het eigenlijk?

Een kijkje achter de schermen:

Om te beginnen moet je natuurlijk gevraagd worden door een galerie om je werk te komen laten zien. Je kunt nu eenmaal niet een galerie binnenstappen en meedelen dat je met je werk komt exposeren. Zo werkt dat niet. Sterker nog, meestal sta je dan sneller weer buiten dan dat je er over deed om binnen te komen. De voorbereidingen kosten in de regel ongeveer een half jaar tot een jaar, dus eind 2018 werd ik gepolst of ik een keer wilde exposeren. En omdat het de voorkeur heeft dat je dan ook met nieuw werk op komt dagen, breekt een tijd aan van brainstormen, plannen en thema's bedenken, schetsen maken, modellen regelen en al die ideeën uitwerken in diverse studio sessies.

Van het fotomateriaal dat daar uit rolt blijft in veel gevallen zo'n 10% bruikbaar voor het vervolg. 'Kill your darlings', voor de eerste keer in dit hele traject. Daarna ga ik de door de ballotage commissie, bestaande uit me, myself and I én mijn kritische partner uitgekozen foto's bewerken. Daar gebruik ik drie verschillende softwareprogramma's voor. De beelden worden van het ene naar het andere programma geslingerd en gesleurd alsof het een lieve lust is. Al de stappen worden zorgvuldig gedocumenteerd om later te kunnen herhalen. Mijn fotoreceptenboek dus.

Voor de duidelijkheid: het uitgangspunt voor een bewerkte foto moet altijd een top-foto zijn om mee te beginnen. 'You can't make diamonds out of crap'. Dit moet ik even melden om op voorhand de mond te snoeren van critici die beweren dat je met software van ieder shot wel iets acceptabels kunt maken.

Met het bewerken van de foto's die in aanmerking komen om ooit in het openbaar vertoond te worden, ontstaan vaak 4 of 5 versies. Telkens weer opnieuw beginnend. Om kort te gaan, na enkele maanden liggen er een stuk of 25 fine-art foto's op de plank waar een lastige keuze uit gemaakt moet worden. 'Kill your darlings'. Alweer.

Laten we zeggen dat er uiteindelijk 15 beelden overblijven. Van deze foto's laat ik dan kleine proefdrukken maken op het mooie papier waarop de definitieve versie zal komen. Afdrukken van 20x30 cm. waarop ik goed kan zien hoe het resultaat gaat worden. Omdat een beeldscherm, ook al is het goed gekalibreerd, toch niet exact de print kan weergeven, kan ik aan de hand van de proefdrukken nog tal van laatste aanpassingen doorvoeren. Het grootste verschil tussen beeldscherm en afdruk is dat er licht komt uit je beeldscherm.

Op dit punt op weg naar de expositie wordt het kortstondig wat rustiger. Ik laat de foto's even voor wat ze zijn en laat ze een paar keer per week even de revue passeren om ze tot in detail te bestuderen en te zien of ze nog steeds 'werken'. Het leuke is dat wanneer je ze even loslaat, er andere details opvallen. Je kijkt er wat afstandelijker tegen aan. Wat uiteindelijk weer resulteert in de laatste aanpassingen.

Nu ben ik op een belangrijk moment aangekomen. De definitieve keuze van de beelden voor de expositie. Na een gedegen overleg met mijn achterban en galeriehouder blijven er ongeveer 10 foto's over. 'Kill your darlings' voor de derde keer.

Na goed overwogen te hebben wat voor papier, wat voor afmeting, wat voor lijst, etc, gaan mijn kindjes dan naar het bedrijf dat al mijn werk al weer een aantal jaren héél mooi voor me print en op panelen zet. Oef! Ze zijn weg. Niks meer aan te doen. Spannend. Afwachten!

Nou ja, afwachten. Niet echt eigenlijk. Want de foto's moeten, zodra ze klaar zijn in lijsten worden gezet. Ook op maat bestellen dus. En voor de goede orde, op dit moment ben ik een paar duizend euro armer. En dan denk ik steevast: Waar ben ik eigenlijk aan begonnen? Ik ken het gevoel inmiddels. Het verdwijnt als sneeuw voor de zon als de fotopanelen in huis zijn.

We zijn er nog niet! Want hoe gaan we exposeren? Welke foto komt waar te hangen? Er moet een brochure worden gemaakt. Er moeten posters worden gemaakt. Er moeten uitnodigingen worden gemaakt. Er wordt een klein, maar stemmig kamerorkest voor de officiële opening geregeld. En wordt een lokale corifee gevraagd om de opening te verrichten. Er moet een lijst worden samengesteld van 'belangrijke'mensen die worden uitgenodigd. O ja, er komt ook een vernissage op de dag voorafgaand aan de opening, voor speciaal genodigden.

Alle beelden moeten op mijn website komen te staan. En ook op de website van de galerie. De galerie wil een CV, een biografie, een informatieve tekst over mezelf en een consignatielijst van het geëxposeerde werk hebben. Prijsafspraken met de galerie over eventueel verkocht werk, ook een dingetje. En ondertussen ben ik al weken lang iedereen tot tergens toe aan het stalken op social media met zogenaamde teasers. Kleine knipsels uit mijn werk, soms ook nog eens bedekt met een oranje streep. Met andere woorden, je ziet wel iets, maar eigenlijk niets. Net zoals de foto's in dit blog.

Wat ik maar wil zeggen met dit blog: "Ga je exposeren? Goh, wat leuk!' houdt in tijd, werk en financiën iets meer in dan het weghangen van wat plaatjes. Ik zou het daarom erg leuk vinden als je komt kijken. Om die reden zeg ik graag: Tot ziens! 

Galerie ImSpa

15 december 2019 t/m 18 januari 2020  (Opening: 15 december 15:00)

Scheepmakerstraat 23, 2984 BE Ridderkerk