Korrel

Het jaar 2018 is al weer enkele weken op stoom en mijn nieuwe website zelfs al weer enkele maanden in de lucht, dus het wordt de hoogste tijd om mijn blog en website met elkaar te verenigen. Bij deze is dat gebeurd. Nu ben ik niet van de goede voornemens, maar als ik er dan toch aan moet geloven dan is het regelmatig schrijven van mijn blog in deze website er een van; waarvan akte. Vandaag de eerste van het nieuwe jaar...

Rond de jaarwisseling keek ik naar een film/documentaire over de rock-fotograaf Mick Rock. Ja echt, Rock is werkelijk zijn achternaam. Stom toeval, of wellicht stond zijn lot in de sterren geschreven. Hoe dan ook, ik wil het niet hebben over zijn naam, maar over zijn fotografie. Mick Rock is de afgelopen decennia baanbrekend geweest in de fotografie van de muziekwereld. Vaak zeer kleurrijk, soms controversieel, maar altijd bijzonder. En hij heeft als geen ander de gave om rock- en popsterren voor de camera te laten doen wat hij wil. Echter, zoals je ziet in deze blog geen kleurrijke, controversiële beelden. Het was iets anders dat mijn aandacht trok. In die documentaire werd ik getroffen door vroeg werk van hem dat hij maakte van Syd Barrett. Portretten van de oprichter van mijn meest favoriete band aller tijden: Pink Floyd. Nu ging het niet om die prachtige muziek, maar om de prachtige zwart-wit foto's met veel contrast en een fenomenale korrel. En zo iets blijft bij mij hangen. Het zet zicht vast in de krochten van mijn brein.

Dus toen ik in het nieuwe jaar mijn eerste portretten maakte, waren die beelden uit die documentaire mijn leidraad. Nu stammen de foto's die Mick Rock maakte van Syd Barrett uit de in alle opzichten analoge 60er jaren. Korrel en contrast hadden alles te maken met het type film, het soort licht, het soort papier en het afdruk/ontwikkelproces. Dat hoeft je echter in de moderne digitale tijd niet tegen te houden om iets vergelijkbaars te maken. Een goed geschoten plaat, met de nadruk op goed geschoten, kan in het postproces van tegenwoordig tot in perfectie bewerkt worden. Niet alleen qua scherpte en kleur, waarin veel fotografen maar al te vaak doorschieten, maar ook qua korrel en contrast. En met dat laatste ben ik aan de slag gegaan. En dan kan ik het ook echt niet laten, al probeer ik het uit alle macht, om wat extra ingrediënten uit mijn eigen receptenboek  toe te voegen. Het resultaat is een serie foto's waarin van alles terug te vinden is voor wie er oog voor heeft. Zwart-wit, contrast, korrel, krasjes, vlekken en iets wat sterk lijkt op de ouderwetse 'natte plaat' fotografie. Kortom: Isarin is weer eens uit zijn dak gegaan... Ik ben er blij mee. Jij ook?