In a landscape

Onlangs kocht ik op de bonnefooi het boek 'Woorden zonder muziek' van en over de in 1937 geboren Amerikaanse componist Philip Glass, die zulke wonderschone muziek heeft geschreven.

Ik ken wel wat van zijn muziek, maar zou normaal gesproken niet heel snel een boek van hem kopen. Waarom ik dan de verleiding niet kon weerstaan om dit boek mee te nemen lag waarschijnlijk aan de titel; 'Woorden zonder muziek'. Op de een of andere manier trok ik parallellen met een zinnetje als 'Beelden zonder woorden'. Als fotograaf mij iets meer op het lijf geschreven. 

Ik ben een plaatjesmaker, maar ook een echte lezer. Ik kan eigenlijk geen boekhandel voorbij lopen zonder even naar binnen te lopen. En ik weet bij voorbaat dat ik vervolgens heel hebberig word. Ik zou alles wat ik op de schappen zie staan en op stapels zie liggen willen  vasthouden, meenemen en lezen. Overigens ben ik ook zo'n type dat aan boeken ruikt. Ruikt een boek goed, dan is de kans een stuk groter geworden dat ik het koop.

Maar even terug naar 'Woorden zonder muziek' van de componist Philip Glass. In dat boek beschrijft hij hoe hij als klein jongetje al weet dat hij iets 'in de muziek' wil doen. Tegen alle adviezen van zijn ouders en familie in. Vervolgens staat zijn hele leven in het teken van dat ene doel: Muziek maken, muziek componeren. Hij schrijft ook over de componisten en muzikanten die hij leert kennen en waardoor hij geïnspireerd raakt. Zowel uit de klassieke muziek als de jazzmuziek. We praten over de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw. Een prachtige periode als het om die twee muziekgenres gaat. In het boek passeren er heel veel namen de revue van mensen die hij bewondert (en ontmoet) en een daarvan is John Cage. Een van de grootste vernieuwers van de klassieke muziek in de 20e eeuw. Barbaar als ik ben had ik wel eens van deze man gehoord, maar kon nou niet zeggen dat ik zijn muziek kende. Wat is Spotify dan een fantastische uitvinding. En zo komt het dat ik nu luister naar het stuk In a Landscape van diezelfde John Cage. 

De combinatie van muziek met woorden, of woorden met beelden, of beelden met muziek vind ik ontzettend interessant. Wat gebeurt er in je hoofd wanneer je beelden ziet en er tekst naast zet? Wat gebeurt er in je hoofd wanneer je muziek hoort en er beelden bij bedenkt? Nu ik deze muziek hoor maak ik per direct de connectie met een landschap dat ik vorig jaar december fotografeerde. Dit muziekstuk zonder duidelijke melodie (is  het twaalftoonsmuziek?) in combinatie met het waterige, verstilde, koude en mistige beeld past wat mij betreft perfect bij elkaar. En het komt zomaar boven drijven. Zonder dat ik er iets voor doe.

Mijn eigen bescheiden, maar dan toch ook wel echte boek vordert gestaag. Plaatjes met tekst. Ik kan het binnen enkele weken uitgeven. Bijna 130 bladzijden met foto's en korte teksten die op fotografie betrekking hebben. De titel: My eye.

Het boek 'Woorden zonder muziek' van Philip Glass ruikt trouwens fantastisch...