Research...

Een belangrijke belofte aan mezelf: Eén keer in de zoveel tijd mag ik even spuien. Welnu...

Ik heb mijn telefoonnummer de afgelopen jaren een slordige 43 keer aangemeld bij het 'Bel me niet register'.  Die naam doet een simpele ziel en dat ben ik, vermoeden dat het een register is waarin staat vermeld dat ik niet door Jan en Alleman gebeld wil worden. Callcenters, Marketeers, Verkopers, Leurders, Marskramers en ander gespuis. Toch word ik gemiddeld veertien keer per week, dat is voor de goede rekenaars onder ons gemiddeld twee keer per dag, lastiggevallen door dit soort parasieten. Ik los dat tegenwoordig op twee manieren op: Ik sla hun telefoonnummer in mijn telefoon op onder de naamsvermelding Hufter 1, Hufter 2 etc. (Ik ben inmiddels tot 34 gekomen) of ik neem op, leg mijn telefoon weg en ga op mijn gemak naar het toilet.

Maar niet alleen via de telefoon voeren deze kannibalen hun terreur uit. Vandaag viel er weer eens een brief door de brievengleuf. Van een of ander omhoog gevallen, veel te glad en zeker een factor achttien te duur onderzoeksbureau. Gevestigd in Enschede nota bene. Meestal komt deze vuilspuwerij uit de richting van Amsterdam. Nee Enschede deze keer. Ik dacht dat dat liefelijke, zij het ietwat boertige deel van ons land tot nu toe nog verschoond was gebleven van aasgieren, of beter, datagieren. De strekking: We willen alles van je weten, maar we doen niks met die informatie. Jazeker, en mijn Canon camera is eigenlijk een verkleedde Nikon. Ongelogen, echt waar.

Een willekeurige zinsnede uit de brief: " Bureau-X voert het veldwerk uit voor een onderzoek van Bureau-Y. U bent een van de door ons geselecteerde huishoudens  in Zuid-Holland die we vragen om mee te doen" Dus ik ben uitverkoren! Wat geweldig! Ik voel me vereerd. Of ik dan wel heel mijn hebben en houwen wil vertalen in de antwoorden op ellenlange vragenlijsten. Oh ja, het onderzoek is anoniem en er wordt absoluut niets met de gegevens gedaan. Nog enkele zinssneden uit dezelfde brief: "Wat gebeurt er met uw gegevens?" (vetgedrukt). "Uw antwoorden zijn anoniem, gebruiken we uitsluitend voor dit onderzoek en zijn niet gekoppeld aan uw adres. Uw Privacy is gewaarborgd in overeenstemming met de nieuwe privacywetgeving (AVG)."

Tja, de nieuwe privacywetgeving, kortweg AVG. Ook weer zo'n oprisping van een fout kabinet die ondernemers een bak tijd en geld kost. Een oprisping waarvoor weer duurbetaalde, controlerende instanties in het leven worden geroepen en die nergens toe leidt, behalve een nog grotere dosis schijnveiligheid.

Maar goed, dit sidderaalgladde bureau doet niets met de gegevens die ik opvoer en het onderzoek is volledig anoniem. Yep. De brief is overigens aan mij persoonlijk geadresseerd en ik heb een persoonlijk wachtwoord nodig om de vragenlijsten op internet te kunnen invullen. Yep. Ik voel me volledig onzichtbaar, anoniem en veilig. Top! Ik heb de brief maar terzijde gelegd. Ik spaar dit soort kladjes en verbrand ze een maal per jaar ritueel in mijn achtertuin. Heb ik er in ieder geval nog warmte van.

Eerlijk is eerlijk, ik voer zelf ook regelmatig 'Research' uit. Laatst kreeg ik weer eens een boek over de schilder William Turner in handen via de bibliotheek in Ridderkerk. Een laten we zeggen nogal aparte man, maar goed, dat zeggen sommigen van mij ook. Waar het om draait zijn de schilderijen. En vooral zijn latere schilderijen van landschappen zijn zo prachtig. Nu wilde ik eens van de portretten afstappen. Mezelf eens een klein uitstapje veroorloven. Fotografie die ik op een onbewaakt moment alleen kan uitvoeren, zonder model, buiten mijn studio. En dan kom je bijvoorbeeld op Landschapsfotografie uit. Nu zie ik heel veel landschapsfoto's voorbij komen, maar de meeste foto's zijn niet veel meer dan een registratie van wat ik met het blote oog ook kan zien. En daar ben ik niet zo van. Dus probeer ik andere manieren van fotograferen te bedenken. Iets wat heel voorzichtig knipoogt naar de schilderijen van Turner misschien? Laten we in ieder geval zeggen geïnspireerd door Turner. Zo kwam ik op de Lensbaby uit. Wie kent hem nog? Een lens uit twee delen die met een kogelgewricht met elkaar zijn verbonden, waardoor je het voorste deel kunt buigen en een deel van het beeld onscherp wordt. Het scherptevlak komt zo onder een hoek op de kijkrichting, lees sensor, te staan. Ingewikkeld, laat maar...

Deze deels onscherpe landschapsfoto's heb ik vervolgens door Photoshop gesleurd om er wat mee te goochelen. Dat is een serieuzere business dan het klinkt. Met zo'n foto ben ik al gauw een halve dag bezig. En de 'research' bestaat uit het proberen, combineren, weglaten, ophalen, napoetsen én, belangrijk, vooral ook documenteren van wat ik nu eigenlijk doe. Dat verzamelen dus. Zo ontstaat een heus fotorecept dat ik in min of meer gelijke orde kan herhalen op andere foto's. Zo vorm ik mijn eigen researchbureau. Zonder anderen lastig te vallen met vragen, verkooppraatjes en gedoe dat jeukt.

Op de een of andere manier begrijp ik de datagieren ook wel weer: Zij verdienen goud geld aan hun 'research' en het keer op keer verkopen van mijn gegevens. En ik? Ik houd er alleen een plaatje aan over. Misschien verkoop ik er ooit een. Het lot van een eigenwijze plaatjesmaker.

Tot slot: In een onbezonnen ogenblik waagde ik het laatst alleen maar te denken aan een stad om te bezoeken. En binnen welgeteld vier nanoseconden werd mijn digitale postbus vervuild met spam over die stad, de hotels, de bezienswaardigheden, de vluchten er naar toe, de reisbureaus en tussen-tussen-personen die daar voor veel geld een slaatje uit proberen te slaan. Ik ben benieuwd wat de algoritmes van Google, de research-bureaus, de onderzoeksinstellingen etc met dit blog doen: Ik zal ze een handje helpen: Canon, Nikon, Ridderkerk, Turner, Schilderijen, Fotografie, Lensbaby, Achtertuin (heb ik die ?) en vooral: Bel me niet!

Zo, ik heb mijn momentje weer gehad. Morgen even naar het reisbureau. Er zat namelijk hele nuttige informatie over Lissabon tussen mijn Spam.