Tipjes...
Een keer in de zoveel tijd geef ik mezelf een opdracht. Waarom? Omdat ik naast de normale opdrachten graag vrij werk maak. Werk dat ik kan laten zien in mijn portfolio en meer nog, werk waarmee ik kan exposeren. En er komen in 2019 weer twee grote exposities aan: Een in Alblasserdam in het eerste kwartaal en een in de mooie, grote centrale hal van het Gemeentehuis in Ridderkerk, in het tweede kwartaal van het komend jaar. En voor die tijd, begin november 2018, is er ook nog de Open Atelierroute Zwijndrecht. Dan wil je wat nieuws laten zien. Dus geef ik mezelf een keer in de zoveel tijd die leuke opdracht.
Hoe dat gaat? Tja, het kan zijn dat een woord, een film, een boek, een muziekstuk, een nieuwsbericht, of een belevenis iets achterlaat in mijn brein. Vroeg of laat komt dat weer naar boven en zet zich om in ideeën voor foto's. Vaak begint dat met een vaag beeld of een vage sfeer die ik neer wil zetten. Vervolgens pleeg ik de nodige research en schets ik van alles in de schetsboekjes die overal liggen en die ik altijd bij me heb. Zo ontstaat een steeds gedetailleerdere serie foto's in mijn hoofd. En daar moeten ze toch weer een keer uit. Dus als de tijd rijp is ga ik op zoek naar modellen, locaties en attributen. Soms volgt er ook een oproepje via Facebook.
En dan begint het harde werken: De juiste mensen vinden, fotoshoots met verschillende modellen plannen en plegen, de juiste beelden zoeken uit de gemiddeld 100 foto's die ik maak tijdens een shoot, de foto's bewerken en zoeken naar de juiste digitale recepten die het dichtst bij de beelden in mijn hoofd komen.
Onherroepelijk komt er een moment dat ik serie foto's af heb. Wat dan volgt is een min of meer spannende periode, want dan ga ik de beelden tonen aan de buitenwereld. En hoe gek het ook mag klinken, dat is best spannend. Ik ben in zekere zin best nuchter en kalm, maar het voelt soms alsof je zit te wachten op de uitslag van een examen. Wat vindt 'men' er van? Begrijpen 'de mensen' wat ik heb gemaakt?
Kritiek is belangrijk. Het houd je scherp en laat je anders kijken naar je eigen foto's. Overigens is niet alle kritiek zinvol, belangrijk en het onthouden waard. Zoals het commentaar van ene Jan Hogendoorn (zonder profielfoto, jammer genoeg) dat volgde op een foto die ik op Instagram liet zien. Zijn vlijmscherpe visie: "Dit slaat nergens op!". Dat vind ik nog eens humor van de hoogste orde en geniet er met volle teugen van. En eerlijk is eerlijk, Jan had een punt. Met kritiek en commentaar ga ik als volgt om: Ik slaap er een nachtje over en wat de volgende ochtend nog steeds in mijn hoofd resoneert is de moeite waard om te overdenken. En uiteindelijk ben ik zelf mijn beste criticus. Want ik probeer nu eenmaal te maken wat ik vooral zelf de moeite waard vind.
Op dit moment zit ik midden in het proces zoals boven beschreven. Tussen de bedrijven door ben ik bezig met een serie foto's met de naam NDIAGNE. Dat is Afrikaans, vraag me even niet uit welk deel van Afrika precies, wat zoveel betekent als 'Sterk Haar'. Enkele shoots zijn al achter de rug, enkelen staan nog op til. De eerste foto's zijn bewerkt en er begint zich al een aardige rij beelden te vormen. Nu klinkt het misschien een beetje verwaand, wat ik tenslotte ook in hoge mate ben, maar in het verleden zijn een aantal van mijn ideeën en foto's schaamteloos gekopieerd en daarom laat ik tegenwoordig zo min mogelijk van mijn plannen doorschemeren. Aan de andere kant ben ik dan ook weer zo ijdel dat ik het niet kan laten om een tipje van de sluier op te lichten, maar dan zo dat je eigenlijk nog niets te zien krijgt. Tja, ik ben een complex type... Wat wellicht voor veel creatieve weirdos geldt.
Binnenkort in dit theater dus de volledige serie Ndiagne, maar hier mag je alleen wat onder de de tipjes van de sluier door gluren.
