Ontmoetingen
De laatste tijd waag ik me af en toe schoorvoetend aan straatfotografie. Dat valt om de donder niet mee voor een studio-plaatjesmaker. In mijn studio heerst altijd een constante temperatuur dankzij een uitstekende luchtbehandeling. In mijn studio heb ik altijd het juiste licht, omdat ik dat nu eenmaal zelf bepaal. In mijn studio is altijd koffie voorradig en ben ik niet overgeleverd aan de elementen van weer, water, wind en wolken.
Bovendien is het toilet nooit ver weg.
Af en toe dus straatfotografie. En wat meer is, ik wil dat ook nog eens in zwart-wit. Dat betekent in kleur fotograferen en later omzetten. Nu is dat laatste een kwestie van leren om de kleuren op straat al in je hoofd om te zetten naar grijstinten. Wanneer je begint te zien wat rood, groen, blauw of welke kleur dan ook doen wanneer ze vertaald worden in zwart-wit, ben je al een heel eind. Maar toch, normaal houd ik wel van een klein beetje kleur in mijn foto's.
Anders dus, spannend ook. En leuk!
Ik dacht: als ik me dan toch op het onbekende terrein van de straatfotografie begeef, waar kan ik dat dan beter doen dan in Rotterdam.
Rotterdam is de laatste jaren wel een beetje mijn stad geworden. En dat is een hele ontboezeming voor een Dordtenaar in Ridderkerk. Rotterdam is groot, hip, modern, weids. Een stad met goede musea, fraaie architectuur, mooie terrassen en leuke mensen.
Maar ja, ook in Rotterdam blijf ik toch een beetje portretfotograaf. Dus wanneer ik de straat op ga mondt dat al gauw uit in straatportretten. Het leuke aan het maken van straatportretten zijn de ontmoetingen. Ik ben niet zo van het ongezien, noem het desnoods stiekem, portretten maken met een lange lens. Liever stap ik op de mensen af en vraag om een klein beetje tijd voor een portret. De reacties zijn verschillend, maar vrijwel altijd positief. Niet zelden raak ik in gesprek met de 'modellen' en word ik getrakteerd op mooie verhalen. De mensen waarmee ik in gesprek raak nestelen zich ook altijd in mijn hoofd. Iedere keer als de herinnering aan deze of gene weer voorbij komt, komt ook zijn of haar verhaal weer voorbij.
Zo kwam ik deze man tegen op het terras bij de Kunsthal. Op zijn gemak tekenend. Een vel papier, een potloodje en een gum. Niks meer en niks minder. Ik liep op hem af en legde uit wat ik wilde. Een portret maken was geen enkel probleem, zo zei hij. Maar zoals ik dat ook in mijn studio ben gewend knoopte ik eerst een praatje met hem aan. Ik kan iemand dan eerst een beetje observeren. De mimiek, de handbewegingen, de mens. En het blijft een wonderlijk fenomeen dat je in een rumoerige stad, tussen de gejaagde mensen, het drukke verkeer en andere herrie dan opeens in alle rust een persoonlijk gesprek kunt hebben met een wildvreemde. Zo vertelde deze heer dat hij vaak een mooie plek opzoekt om architectuur te tekenen. Puur voor zichzelf en soms als cadeau voor een jubilerende vriend, zoals hier. Tekenen geeft hem rust en maakt zijn hoofd leeg. Zo vecht hij tegen klachten van depressie.
We kennen elkaar niet, we hebben zelfs geen namen uitgewisseld, misschien komen we elkaar nooit meer tegen en toch hebben we een gedeelde herinnering die regelmatig voorbij komt. We hebben afscheid genomen met een ferme handdruk.
Een paar straten verder liep ik langs een ijskraampje. In een flits schieten er dan een een hoop mogelijke portretten door mijn hoofd. Het plan van aanpak hetzelfde, het resultaat verschillend. Ik vroeg aan deze jongen of ik een portret mocht maken. Ook hier een positieve reactie. "Ga maar gewoon door met je werk. Ik wacht op het juiste moment", zei ik. En dat moment kwam binnen enkele minuten: "Deze is voor u" zei hij en zette met een mooie glimlach een heerlijk koel glas ijs voor me neer. Een glas ijs in ruil voor een portret.
Voor de fotografen onder ons; wat ik bij deze straatportretten graag doe is gebruik maken van een groothoeklens. Een type lens waar je misschien niet direct aan zou denken bij portretten. Een groothoeklens is toch bedoeld om een weids landschap vast te leggen? Ja, misschien wel, maar ik ben niet zo van de regeltjes en een van de eigenschappen van een groothoek is dat je veel diepte en dynamiek kunt creëren wanneer je dicht bij je onderwerp blijft. En met dicht bij je onderwerp bedoel ik ook echt dichtbij. Voor deze foto sta ik met mijn (grote) neus zo'n beetje in de ijskraam. Probeer het maar eens. Maak een portret met een 85 mm. (portret)lens en vervolgens hetzelfde portret met een 17 mm. lens. De sfeer, de uitstraling, het gevoel is totaal anders. Door de perspectivische vertekening die een groothoeklens oplevert word je de foto als het ware ingetrokken en raak je veel meer betrokken bij het geportretteerde model.
Tot slot; ik vertelde dat ik bij deze ontmoetingen geen namen heb uitgewisseld. Dat is niet helemaal waar. Ik geef altijd mijn visitekaartje af. Mail me en je krijgt de foto die ik van je maakte digitaal toegestuurd.